Terugblik

Twee weken terug kwamen we terug van een inspirerende tocht met ontzettend lieve deelnemers. Compostela blijft nazinderen.

Samen ontbijten, 12 km stappen en elkaar en andere pelgrims ontmoeten, samen avondmalen: het dagelijks programma. Het gezamenlijk dankmoment was heel bijzonder. De moppen die getapt werden maar evenzeer de diepgaande gesprekken aan een tafeltje of gewoon langs de kant van de weg maakten van deze tocht een hoopvolle ervaring. Alleen en samen maar ook met medepelgrims een babbeltje slaan.  Mannen en vrouwen waarvan we niet eens een naam kennen.  Zo was er die Italiaan, die gedeeltelijk verlamd, strompelend zijn Camino aflegde, altijd blijgezind, steeds vriendelijk. Of die mevrouw uit Nieuw-Zeeland die in Nederland had gewoond en spontaan na een lange babbel ons gezelschap knuffelde voor ze verder stapte. En die bompa uit Canada die zijn kinderen en kleinkinderen zo hard mistte, tranen met tuiten liepen over zijn wangen.  Gelukkig keerde hij ’s anderendaags huiswaarts. Ik heb hem innig omhelst. Tenslotte die Japanse mevrouw die wat graag mijn uitgestoken hand aannam op een erg moeilijk stuk en samen op foto wilde, allemaal aparte ervaringen. Elke pelgrim kent wel een bijzonder voorval, voor iedereen verschillend maar voor ieder van ons deugddoend, vitaminen voor hart en ziel.

Pelgrimstocht of bedevaart? Pelgrimeren: bidden met de voeten. Geloven? Ik heb daar een simpele uitleg voor. In het woord ‘GELOVEN’ zit het woord ‘LOVE’ vervat. Daarmee is veel gezegd.

Santiago: we gaan het ons nog lang heugen.

Dankjewel

Dankjewel aan alle deelnemers stuk voor stuk voor hun enthousiasme van bij het begin. Dankjewel Sara: je teksten op de blog kenden veel bijval. Dank aan Luc voor de fijn verzorgde pelgrimszegen. Dank aan onze bisschop Patrick voor de geloofsbrief. Dank aan Virginie (educatief medewerkster samana) die in een drukke periode onverwachts moest overnemen van Katleen (pilootproject 2015). Dankjewel Mia, Greet, Peter en Johnny voor de samenwerking, zonder jullie was deze tocht niet mogelijk en nooit zo succesvol. Dankjewel aan alle volgers van de blog en zij die een reactie plaatsten. Voor wie ze bedoeld waren betekende het heel veel. En ‘last but not least ', het thuisfront voor het geduld en het vertrouwen. 12 dagen van huis is geen eeuwigheid maar toch. ’s Morgens alleen aan tafel,  ’s middags alleen aan tafel, ’s avonds alleen aan tafel, leuk is anders. Dagelijkse realiteit voor velen in de hedendaagse samenleving.

Straks terugkomdag: ik kijk ernaar uit.  

Santiago de Compostela

Santiago de Compostela, het blijft tot de verbeelding spreken. Als je bedenkt dat amper 30 jaar terug nog geen 3000 Pelgrims toekwamen en dat dit jaar al meer dan 10 jaar op rij, (2010 – heilig jaar -niet meegerekend) het aantal, jaar na jaar stijgt om in 2021 (het volgend heilig jaar) hoogst waarschijnlijk alle records te breken. Dit is fenomenaal. Wat bezielt mensen van over de hele wereld, van alle continenten om in het noorden van Spanje een Camino (Spaans voor weg) te stappen? Pelgrimeren naar een plaats waar volgens een legende apostel Jacobus begraven ligt. De mensheid, de westerse wereld, het christendom op weg, op zoek. Santiago: het Mekka van het westen? Santiago, ook een studentenstad, het geeft de stad ook een levendig en jeugdig karakter. Maar bovenal is Santiago natuurlijk een bestemming voor pelgrims te voet en per fiets, maar ook met de auto, de bus, het vliegtuig of de trein, een enkele keer met paard, hond of ezel. In 2015 kwamen in totaal 262.459 pelgrims aan waarvan 236.716 te voet en 25.346 met fiets, 71 in een rolwagen. (gegevens van het Oficina de acogida al peregrino)

In de Codex Calixtinus (een manuscript met pelgrimsgids uit de 12de eeuw) staat volgende tekst: “Santiago ha venido a ser la alegría de los pueblos. Por eso el que viene triste vuelve alegre”, wat zoveel betekent als “Santiago is de vreugde van de mensen. Wie verdrietig aankomt,  wordt vrolijk”. Ik wil dat graag beamen.